Vissen in Istanbul

Peddelend met onze benen in het water zitten we met zijn drietjes op de boeg voorop het kleine vissersbootje. We gaan vissen in Istanbul. Vlak voor ons zien we beroemde bezienswaardigheden van Istanbul: Het paleis van de sultan, de blauwe moskee en de Hagia Sophia.

We zijn op weg naar de Marmaris Zee, om te vissen in de open zee van Istanbul. De kapitein, de vader van de jongen naast me, vaart de boot de haven uit. Heerlijk genietend van het klotsende water op mijn benen laat ik het mooie plaatje van het klassieke stadsgezicht mij passeren.

De zoon van de kapitein vertelt mij hoe gelukkig hij is dat hij zomaar van Istanbul mag genieten, vanaf de boot. “Miljoenen wonen hier, maar wie kan nu op deze manier van Istanbul genieten?”

Zijn vader kocht de boot vijf jaar geleden, na zijn pensioen. Hij is een vrolijke man, open en intelligent en met rijke humor. Als we later niet in staat zijn om de grote vissen te vangen die hij belooft had, zegt hij: “Aan niemand vertellen hoor, vooral niet in Nederland, dat we geen grote vissen gevangen hebben.”

Hoe geweldig vind ik het! Ik ben pas een paar dagen in Istanbul, waar ik bij kennissen verblijf, en nu al ben ik op zee. Vanmorgen vertrokken we, vroeg al, om op tijd te zijn voor het vissen. Het ontbijt sloegen we thuis over, maar op de boot had de kapitein voor ons een typisch Turks ontbijt klaarstaan, met olijven, brood en tomaten.

Daarna vertrekken we uit het haventje een eind achter de Grote Bazaar. Ik geniet van het fantastische uitzicht over de bezienswaardigheden die Istanbul rijk is terwijl we de open Marmaris Zee, waar verder op de prinseneilanden liggen, op varen.

Eerst varen we naar een plek om kleine vissen te vangen, die dienen als beet voor de grotere. Maar die grote vissen bijten niet. Wat gaan we dan voor de lunch eten zonder vis? De kapitein weet raad en we varen terug naar de eerste plek waar we veel kleine sardientjes vangen.

We vangen er op zijn minst honderd en op de boot worden ze meteen  gevild. We maken ze schoon met water van de zee en het interne deel van de vissen voeren we aan de meeuwen. Het levert een mooi plaatje op van een echte visserscultuur.

Terug in de haven komen we nog een vriend van de kapitein tegen die ook net terugkomt van zijn vangst. De dikke man verschijnt met zijn snorkel opeens uit het water. Op de kade sleept hij twee netten vol oesters met zich mee. De oesters worden direct verkocht aan enkele visrestaurants in Istanbul. Later, als de barbecue aan staat, schuift de oesterman ook bij ons aan.

Het is gezellig op de boot. Er wordt gelachen en we drinken wat Raki, een typische drank van deze regio. De vissen smaken lekker. Maar de kapitein moet wel om me lachen als ik ze niet met kop en al naar binnen schuif.

Hij doet het me voor. “Kijk, zo eet je de vis hier”, zegt hij terwijl hij het sardientje geheel in zijn mond doet en kauwt. Niets gaat verloren. Alles wordt gegeten, zelfs de kop van de vis.